Jetoj brenda syve të tu,
në sytë e mi ti ke shtëpinë.
S’jemi vetvete
secili është tjetri.
Vera ime ka dy skaje:
njëri në pranverë, tjetri në vjeshtën tënde.
Ti hyn në të djeshmen time
humb rrugën si ai që ka humbur kujtesën.
Unë hyj në të ardhmen tënde,
Humb rrugën si ai që në pyll s’ka kaluar asnjëherë.
Sa do doje të kishe në duar të djeshmen time!
Sa do të doja të kisha në duar të ardhmen tënde!
Kë të pyes? Cilin yll? Cilën kohë?
Për të djeshmen time ti mund të pyesësh një lumë,
dy lisa, një dem,
edhe varrin,
varrin e nënës.
Krejt e kotë
T’i lëmë pyetjet. Pyetjet le të marrin një sy gjumë.
Sonte jemi vetëm e sotme
✍️ Xhevair Spahiu
Xhevahir Spahiu lindi më 1 mars 1945 në Malind, një fshat në rrethin e Skraparit, Shqipëri. Ai është një nga poetët më të talentuar dhe të zëshëm të Shqipërisë moderne, një zë i mbijetesës dhe rezistencës.
Spahiu studioi letërsi shqipe në Universitetin e Tiranës, ku u diplomua në vitin 1967. Pas diplomimit, ai punoi si gazetar për gazetën “Zëri i Popullit” dhe si redaktor për revistën “Nëntori”. Ai gjithashtu ka punuar si mësues dhe libretist në Teatrin e Operas dhe Baletit në Tiranë.
Në vitin 1973, gjatë spastrimet e liberalëve, diktatori Enver Hoxha e përmendi Spahiun me emër për poezinë e tij “Jetë”. Poezia përmbante vargjet “Jam ai se s’kam qenë, do të jem ai që nuk jam”, të cilat kujtonin një frazë të filozofit francez Jean-Paul Sartre. Kjo poezi e bëri Spahiun të akuzohej si ekzistencialist, një akuzë e rëndë në atë kohë.
Pas rënies së komunizmit, Spahiu vazhdoi të shkruante dhe të botohej. Ai u bë sekretar i Unionit të Shkrimtarëve Shqiptarë dhe më vonë president i tij. Poezia e tij është përkthyer në disa gjuhë dhe ka fituar shumë çmime, duke përfshirë çmimin “Migjeni” dhe çmimin Kombëtar të Letërsisë.
Xhevahir Spahiu mbetet një figurë e rëndësishme në letërsinë shqiptare, një poet që ka kapërcyer sfidat e kohës dhe ka lënë një gjurmë të pashlyeshme në kulturën shqiptare.
Foto nga Google Images