Në një botë ku momentet janë të kapura në kohë si perla në një varg, Valbona Selimllari shikon prapa në refleksionin e saj të vitit kur u shpall Miss Albania. Ajo ka qenë e ftuar s në “Living Room”, ku ka treguar me shumë për jetën dhe karrierën e saj.
Ajo ndan me ne një ndjenjë të thellë të vetë-kritikës, një ndjenjë që shumë prej nesh mund ta njohim mirë. “Nuk më pëlqen fare vetja,” thotë ajo, duke shikuar videon që e shpalli si më e bukura. Është një moment i ndershëm dhe i papritur nga një figurë që shumë e shohin si përkufizimin e bukurisë dhe suksesit.
“Po! Por nuk më pëlqen fare vetja madje them me vete iiiiiiii përse dukesh ashtu. Por patjetër në kontekstin e kohës ishte diçka shumë e bukur. Unë gjithmonë e kam dashur televizionin, dhe mund të them që shumë dyer mu hapën edhe për shkak të kurorës që mora. Në atë kohë nuk dija as si ta trajtoja skenën sepse isha shumë e vogël ende 19 vjeç.”
Por çfarë na mëson Valbona me këtë rrëfim? Ajo na kujton se bukuria është subjektive dhe se ndjenjat tona ndaj vetes mund të ndryshojnë me kalimin e kohës. Ajo na tregon se edhe simbolet e bukurisë kanë momentet e tyre të dyshimit dhe pasigurisë. Dhe mbi të gjitha, ajo na mëson se rëndësia e të qenit i vërtetë ndaj vetes është më e çmuar se çdo kurorë që mund të vendoset mbi kokën tonë.
Valbona Selimllari, në atë skenë të vitit 1991, nuk ishte vetëm një fytyrë e bukur; ajo ishte një zë për të rinjtë, një shembull i guximit dhe pavarësisë në një kohë kur Shqipëria po ndryshonte. Ajo u bë një dritare nga e cila shqiptarët mund të shihnin botën dhe njëkohësisht një pasqyrë ku bota mund të shihte Shqipërinë.
Ajo ben lidhjen midis adoleshences se saj dhe asaj te femijeve te saj:
“Adoleshenca është një periudhë shumë e vështirë të cilën nuk e kisha menduar, është një periudhë që kërkon durim. Unë mbaj mend veten time me mamanë në kohën kur unë bëja rebelen sepse doja të bëja atë që mua më pëlqente dhe nuk mendoja për asnjē moment çfarë meraqesh ose frikërash kishte ajo, mendoja që ajo po mē merrte lirinë dhe unë nuk e duroj dot këtë gjë. Kur fillova të rritesha i thash një ditë ” Ma shiko se kjo gjë është me rradhë sot po ta bëj unë ty nesër do të ma bëjnë mua fëmijët e mi”, dhe vërtetë paska qënë njē shkollë të rrisësh 3 fëmijë adoleshentë”,- tha ajo për fëmijët.
Ndërsa shohim videon sot, mund të ndiejmë një ndjenjë nostalgjie për atë kohë dhe për atë që Valbona përfaqësonte. Por le të mos harrojmë se ajo që na bën të vlefshëm nuk është si dukemi në një video apo si na shohin të tjerët, por si ndihemi për veten dhe si e përballim jetën me të gjitha sfidat dhe bukuritë e saj.
Valbona Selimllari vazhdon të jetë një frymëzim, jo vetëm për shkak të bukurisë së saj, por edhe për shkak të ndershmërisë dhe forcës së karakterit të saj. Ajo është një kujtesë e gjallë se çdo kampion, çdo ikonë, çdo Miss, ka një histori, një rrugëtim të brendshëm që vazhdon edhe pasi dritat e skenës fiken.