Në qytetin Webster, Nju Jork, një premtim i bërë në sallat e një klase të shkencave të shkollës së mesme në vitin 1978 është përmbushur në sfondin e një spektakli qiellor. Patrick Moriarty, një emër tani sinonim i përkushtimit dhe habisë, nuk ishte thjesht si çdo mësues i shkencës. Ai ishte një vizionar që pa një mundësi për ta kthyer një ngjarje astronomike të ardhshme në një mësim të përjetshëm për studentët e tij.
Në vitin 1978, Moriarty filloi t’u mësonte shkencën e tokës nxënësve të klasës së nëntë, duke rrënjosur tek ata jo vetëm njohurinë e yjeve, por edhe vlerën e përkushtimit. Ai i premtoi klasës së tij se do të ribashkoheshin për eklipsin diellor të vitit 2024, një ngjarje e rralle ku hena do të “takonte” diellin, duke hedhur një hije mbi qytetin e tyre të lindjes pranë Rochester, Nju Jork.
Me shpejtësi deri në 8 prill 2024, dhe rruga e Moriarty-t u shndërrua në një terren grumbullimi për rreth 100 ish-student, disa prej të cilëve udhëtuan nëpër Shtetet e Bashkuara për të mbajtur takimin e bërë 46 vjet më parë. Ribashkimi nuk ishte vetëm për të parë eklipsin diellor, por edhe për të festuar ndikimin e një mësuesi që kishte lënë gjurmë të pashlyeshme në jetën e nxënësve të tij.
Moriarty, tani 68 vjeç, e kishte planifikuar me përpikëri këtë ngjarje, duke blerë 130 syza eklipsi dhe duke rregulluar ushqim për t’u siguruar që studentët e tij të mund të shijonin eklipsin me rehati. Të pranishmit, shumë prej të cilëve nuk e kishin parë njëri-tjetrin që nga ditët e shkollës, mbërritën me familjet e tyre, të veshur me këmisha “Moriarty Eclipse Gathering”, një dëshmi e lidhjes që ndanë me ish-mësuesin e tyre.
Ndërsa qielli u errësua dhe eklipsi arriti në total, turma e ish-studentëve u bashkua jo vetëm nga ngjarja astronomike, por nga kujtimet e përbashkëta të një klase nga dekadat e kaluara. Moriarti e pa, premtimi i tij u mbajt, ndërsa studentët e tij – tani të rritur – u kujtuan dhe u rilidhën.
Ngjarja ishte më shumë se thjesht një ribashkim: ishte një festë e edukimit, e premtimeve të mbajtura dhe e ndikimit të qëndrueshëm të një mësuesi që shkoi përtej programit mësimor për të dhënë një mësim që do të zgjaste gjithë jetën. Ndërsa eklipsi kaloi dhe drita u kthye, ishte e qartë se kjo mbledhje nuk kishte të bënte vetëm me shtrirjen e trupave qiellorë, por me rreshtimin e zemrave dhe mendjeve, të bashkuara nga përkushtimi i palëkundur i një mësuesi ndaj nxënësve të tij.
Në fund, festa e eklipsit ishte një kujtesë e thellë e ndikimit të qëndrueshëm që mësuesit kanë te studentët e tyre. Patrick Moriarty nuk mësoi vetëm shkencën; ai u mësoi studentëve të tij rëndësinë e mbajtjes së fjalës, të shikimit përpara për të ardhmen dhe të bashkimit për të festuar mrekullitë e universit. Dhe ndërsa dielli u rishfaq, u bë edhe kuptimi se drita e vërtetë nuk ishte në qiell, por në trashëgiminë e lënë nga një mësues që kishte largpamësinë për të planifikuar një festë eklipsi mbi katër dekada përpara.
Foto marre nga Google Images