Ndoc Gjetja (9 mars 1944 – 7 qershor 2010) ishte poet shqiptar.
Ai lindi në Bërdicë afër Shkodrës në veri të Shqipërisë, por u shpërngul në Lezhë në moshë të re.
Përmbledhjet e tij poetike përfshijnë “Rrezatim”të vitit 1971, pasuar nga Shqiponja rreh krahët e vitit 1975, Qëndresa e vitit 1977, E përditshme e vitit 1982, “Çaste” e vitit 1984, Poezi. të vitit 1987, “Kthimet” e vitit 1991 dhe “Dhjata ime” e vitit 1998.
Filozofia e Gjetjas ishte “edhe pse kam botuar shtatë përmbledhje poetike, e konsideroj veten autor të një të vetme, e cila do të materializohej si një përzgjedhje e poezive më të mira që kam arritur të krijoj”.
Ai konsiderohet poet humanist.
Gjetja shërbeu gjithashtu për 13 vjet si kryeredaktor i revistës “Skena dhe ekrani”, një revistë artistike që dilte në kohën e komunizmit.
Ai do të vendosej më vonë në Tiranë, ku vdiq në vitin 2010 pas një sëmundjeje të gjatë.
Ja disa nga poezite e Ndoc Gjetja:
Ah
Ah, të kishim gëzime sa kemi partira,
të kisha dhoma sa kemi ministra,
të kisha shokë sa kemi shefa,
të kisha miq sa kemi gazeta,
të kisha mikesha sa kemi vetura,
ah, të gjithë meshkujt të ishin burra
të kishim njerëz sa kemi banorë
veç qiellin lart të kishim epror.
Femrave
Pa ju ne jemi gjysma njerzish
se ju per ne jeni gjysma tjeter
Tek dashuria behemi te plote
as te manget e as te tepert
Sikur te dija te thurja sentenca
ashtu sic fatmiresisht ben Saadiu
Juve do tju jepja metaforen Vreshta
Per vete do te metaforen shiu.
Kur më jepet e tëra qenia jote
Ti je kaq e bukur sa më jepet të pyes:
“Çfarë më je ti? Njeri apo art?”
Të shoh dhe vjershat e shkruara i gris
dhe para teje zbehet çdo varg.
Ti je poezia. Të tjerat janë proza
Ti je poezia që s`bëhet dy herë,
ti je frymëzimi që më dehu dhe bota
më duket e tëra e larë me diell.
Kaq ditë ti ecën përkrahu me mua,
ditë e përditë ne rrimë kaq pranë
sa që më e dashura fjalë “Të dua”
u bë e zakonshme si buka që hamë.
Kur më jepet e tëra qenia jote
marr botën në dorë dhe të fshehtat ia di
dhe puthja përsëritet e bëhet si kopje
them gjëra të mençura që s`kanë poezi.
Prandaj ik e më ler deri në mbrëmje
ose largohu një javë se vij e të marr
unë dua të jetoj me mungesën tënde,
të krijoj pa ty në vetvete një hall.
Më duhet një bosh që kërkon të mbushet,
më duhet një gjemb që nga brenda më ther,
më duhet të krijoj një dimër pa lule,
më duhesh të të dua edhe një herë.