Më 9 shtator 1946, në Postribë, një fshat pranë Shkodrës, u organizua kryengritja e parë antikomuniste në Shqipëri. Kjo lëvizje ishte një përpjekje e guximshme nga banorët lokalë dhe elementët nacionalistë për të kundërshtuar regjimin komunist që sapo kishte marrë pushtetin në vend.
Kryengritja e Postribës u nxitur kryesisht nga kleri dhe mbështetësit e tyre, të cilët organizuan mbledhje të fshehta për të mobilizuar popullsinë lokale. Në korrik të vitit 1946, një mbledhje e rëndësishme u mbajt në shtëpinë e Cin Serreqit, ku u diskutua plani për kryengritjen. Në këtë takim morën pjesë përfaqësuesit kryesorë të fiseve, përfshirë edhe Jup Kazazin, një figurë me autoritet të madh në Shkodër dhe fshatrat përreth. Qëllimi kryesor ishte të sulmonin kazermat e ushtrisë dhe burgun e Shkodrës për të liruar të burgosurit politikë. Kjo kryengritje kishte për qëllim të nxiste një lëvizje të gjerë popullore kundër regjimit komunist.
Më 9 shtator 1946, prijësi Osman Haxhia i bindi pjesëmarrësit që kryengritja të fillonte atë ditë. Ai theksoi rëndësinë e veprimit të menjëhershëm për të arritur sukses. Në mëngjesin e 9 shtatorit, kryengritësit sulmuan kazermat dhe burgun, por përpjekja e tyre u shtyp me gjak nga forcat komuniste. Shumë nga pjesëmarrësit u arrestuan dhe u ekzekutuan, duke përfshirë edhe disa nga liderët e kryengritjes. Osman Haxhia u kap dhe u dënua, ndërsa Jup Kazazi, i rrethuar nga forcat shtetërore, u vetëvra për të mos rënë në duart e armikut. Kufoma e tij u shëtit rrugëve të Shkodrës për të dhënë një mesazh frikësimi. Megjithatë, kjo ngjarje mbetet një simbol i rezistencës dhe guximit të popullit shqiptar kundër shtypjes komuniste.
Kryengritja e Postribës është një kujtesë e rëndësishme e historisë së Shqipërisë dhe e përpjekjeve të popullit për liri dhe drejtësi. Sot, 78 vjet më vonë, ne kujtojmë dhe nderojmë ata që dhanë jetën e tyre për një Shqipëri të lirë dhe demokratike.